Hoewel zijn wieg in het Ierse Cork stond, speelde het leven van songwriter en vooral verhalenverteller Bob Bradshaw zich de voorbije drie decennia in niet geringe maten over de grote plas af. In New York leefde hij het leven dat vele Ierse migranten hem voorleefden, inclusief de vele slecht betaalde jobs die nodig waren om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen, in San Francisco vond hij de liefde, in Boston studeerde hij muziek en startte zijn carrière als liedjesschrijver. Die leverde hem, inclusief deze nieuwe plaat en een titelloze plaat met zijn toenmalige band Resident Aliens, nu al negen platen op.

Niet dat we die allemaal kennen, want we kwamen Bob pas op het spoor met “Whatever you wanted” en het was over “Queen of the West” dat we voor het eerst over hem schreven. dat was een min of meer thematische plaat, die rond één spanningsboog opgebouwd was en dat if een grondig verschil met deze nieuws. Hier hebben we te maken met “verhalenvertellingen”: Bradshaw ziet en observeert en schrijft daar dan, vanuit zijn eigen verbeelding liedjes over. Niet zoals veel singer-songwriters, die hun eigen belevenissen op muziek zetten, maar wel als de verbeeldingrijke toeschouwer die dingen ziet gebeuren en dan aan de slag gaat: “wat gebeurt er?” “wat zou er kùnnen gebeuren?”, wat kan er mogelijk nog gaan gebeuren?.

Zo komt het dat Bob zich het een moment inleeft in het personage van een piraat, die door de Sirenen naar zijn eigen ondergang gelokt wordt of in dat van een waaghals, die, zittend in een houten ton, zijn leven riskeert op de Niagara waterval, op het heerlijke “Niagara Barrel Ride Blues” dat de plaat afsluit met enkel de resonator-gitaar als begeleiding.

Het elftal nummers van de plaat werd bijeen gepend in volle pandemie, maar handelt daar niet over. Nee, dit zijn allemaal kleine schilderijtjes, waarop taferelen afgebeeld worden, die deel kunnen uitmaken van uw en mijn leven van alledag: tijdloze zaken dus, die vooral toegespitst zijn op wat ons, mensen, verbindt en als “universeel” kan omschreven worden: spijt, liefdesverdriet, herinneringen vol nostalgie, eenzaamheid, verlangen en (zucht naar) bevrijding. Je kunt er als luisteraar maar beter je aandacht bij houden, want niet zelden zit een deel van het verhaal tussen de regels verborgen.

Bradshaw werkte voor een aantal van de nummers samen met gevestigde waarden als Scoop McGuire -die hij nog kent van zijn Resident Aliens-tijd-, Andy Santospago en John Sheeran. Dat deed hij omdat hij gaandeweg vaststelde dat elk nummer een eigen karakter had, die een eigen uitwerking nodig had. De tango-sfeer die van Sideways” uitgaat, had nood aan een bandoneon, terwijl voor het melancholische “Blue” eerder een fiddle nodig was en dus kwamen de bandoneon van Francisco Martinez Herrera en de fiddle van nog een Resident Alien, Chad Manning, met wie Bradshaw ooit nog een duo-plaat opnam, erbij. Dat werk leverde een bijzonder fijne, doorwrochte en gevarieerde plaat op, die bij mij méér dan eens de sfeer opriep van wat Randy Newman of Lyle Lovett doen en waar, met “21st Century Blues” een potentiële radio-hit op staat, die door Fred Eaglesmith bedacht had kunnen zijn.

Dani Heyvaert